Busza Ignacy

Urodził się w Pogorzeli. Absolwent seminarium nauczycielskiego. Od 1900 pracował w szkołach powszechnych. W 1914 wcielony do armii niemieckiej. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W listopadzie 1918 przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika. Jeszcze w tym roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. W grudniu 1918 zaciągnął się do oddziałów powstańczych i walczył w powstaniu wielkopolskim w powiecie rawickim. Na czele 2 kompanii 11 pułku strzelców wielkopolskich wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 23 lipca 1920 bolszewicy sforsowali Niemen i wdarli się na tyły pułku. Jako dowódca 2 kompanii natknął się niespodziewanie na nieprzyjacielską kolumnę piechoty. Z okrzykiem „Hurra” poderwał kompanię do ataku. Uderzeniem na bagnety rozproszył centrum kolumny, otwierając drogę dla kompanii. Zmarł w Ostrołęce w wyniku ciężkich ran. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari” i awansowany na kapitana.